Kendimize çektirdiğimiz işkencelerden notlar bırakmak istiyorum buraya.
Sırf onay ve kabul almak için girdiğimiz durumlar... Ait olmadığımız yerler... Katlanmak zorunda olduğumuz durumlar... Hepsi ne için ? Kısacık değil miydi zaten yaşamımız ? Hani artık cesaret vardı, azim vardı, korku yoktu ve sadece yaşamak vardı. Bu ikilemden çıkabilirsem kendi dünyama geri döneceğim. Ait olduğum yere. Evime.
Staj günlükleri,17.07.23
veda zamanıymış öyle diyorlar. ben çok zorlanırım ki vedalarda. artık kayıplarıma veda etmem gerekiyormuş. kabullenebilmem için. ben yapamam ki. hayatım boyunca korktuğum şey başıma mı geldi yoksa. bir yerden başlayacağız ama. bir noktada veda etmem gerekiyordu zaten. elveda evim ve içine sığdırdığım onca şeyim. eşyalarım, yaşadıklarım, anılarım, duygularım, yaşanmamışlıklarım, üzüntüm, hayal kırıklıklarım, pişmanlıklarım. Hoşça Kalın. bir süre mutluluğumu yanıma alacağım çünkü ondan da kopmaya daha hazır değilim. sonra belki de yarın mutluluğumu ve yaşadığım onca güzel anıyı senin yanına bırakacağım ve sana veda edeceğim evim. ev kaybetmek neymiş onu gördüm ben. yuva dağılabiliyormuş demek ki bazen. sıcak yemek pişmiyor, kimse gülmüyormuş. huzur yok olabiliyormuş. acın her zamankinden fazla ve dayanılmaz olabiliyormuş. ama gördün, gördün ki mücadele etmişsin hem de dört ay boyunca yapmışsın bunu. her mücadele kendine ve sen şimdi burdasın. burada bu bilgisayarın başında. gözyaşlarınla.
Adamım bu küçük işlere ben bakarım, yanarım.
Benim adım İrem. Biraz gerçek biraz rüya, yalanımı sevsinler yalansız dönmüyor dünya.
Ele güne karşı yapalnız.
İstemek yetmiyor uçmak için. Kanat çırpmak lazım üstünden geçmişin, yaşadım kaç sene ne bilmişim.
Fotoğraflarım, anılarım, çocukluğum geçmişime dair ne varsa kaldı enkazın altında. Kaç sene yaşadığımı, ne yaşadığımı unuttum ben. Geçmişimi unuttum. Neydim? Kimdim? Ne severdim? İyi biri miydim? Nasıl giyinirdim? Nelerden hoşlanırdım? Mutlu muydum? Evdeki son günüm nasıldı? Bebekliğim zor mu geçmişti? 21 yıl az mıydı? Ben hep burada mıydım?
Yeni doğmuş gibi çıktım ben o evden. Yeni bir hayat bahşedilmiş gibi hissediyordum çünkü. Kendime ikinci bir şans verilmiş gibiydi. Ama 21 seneyi nereye koymuştum ben? Yaşanmış olması lazımdı. İlk şansım gibi değildi ki bu. Yanımda hatalarım olmalıydı, başarılarımı da almış olmam lazım. Ya sevdiklerim? Onlarsız mi devam edecektim yoluma?
Ne zor bir ikinci şansmış bu! Hem varsın hem yoksun... Ne zormuşsun hayat. Ne kadar kısa ve aslında büyüttüğümüze değmeyecek kadar da anlamsız.
Ele güne karşı yapalnız.
Belki de yalnız olmasının nedeni ele güne karşı olmasıdır.
Anlam çıkaramazsanız eğer -ki bu çok olası-akışa bırakmayın. Akışta kalın. O zaman daha anlamlı gelir belki. Ya da sadece geçin. Düşünmeye, denemeye ve azmetmeye değer başka şeyler bulursunuz belkiii :). Yeter ki görmek isteyin ve devam edin. Boşlukları doldurmak size kalmış.
''Belki de bizi acı çekmek kurtaracak.'' Arkada seyre devam eden ama asla dikkatimi veremediğim filmden duyduğum cümle. Aklıma kazınan sözcükler. Arkada bir film oynuyor ve ben sadece bu cümleye kulak kesilebiliyorum. Hala da arkada devam ediyor mesela. Ama ben burda yazı yazıyorum. Ne kapatıyorum filmi yazıma daha iyi odaklanabilmek için ne yazıyı bırakıyorum filmi izleyebilmek için. Her işim yarım yamalak, son 2 aydır. Çünkü tam iki ay oldu bugün. Dilde söylemesi oldukça kolay yaşanması bir hayli zor.
Sahi yola nasıl devam edilir? Yaşam tekrardan nasıl kurulabilir? Acılar nasıl hafifletilir? Yas geçebilir mi? Bu süreç zararsız atlatılabilir mi? Bilen varsa söylesin çünkü ben çok tıkanıyorum bu sorularda. Kayboluyorum. 2 aydır gerçek mi yoksa hayal mi diye gidip geldiğim bu ikilemde çıkmaza girdiğim onca anlarım oldu. Keşkelerim neredeyse hiç bitmedi ve üzüntüm gözyaşlarımla birleşti. Başkaları bu süreçte ne yaptı nasıl atlattılar ya da hala nasıl bir mücadele içindeler gerçekten bilmiyorum. Tek bildiğim her yönü ile çok zor olduğu.
Bu süre zarfında çok düşünme fırsatım da oldu aslında hayatımı gerçekten böyle mi yaşamak istiyorum, ben gerçekten yola böyle mi devam etmeliyim, yaptıklarımdan mutlu muydum, daha farklı geçebilir miydi, şimdi ölsem en büyük keşkem ne olurdu, hayallerim gerçekten ulaşılması zor mu yoksa ben mi büyütüyorum?.. Babam böyle pasta yapmayı nerden öğrendi deyip en son susuyorum. Neyse ki asla yapmıyor, benim yaptıklarım da pek güzel olmuyor. Ama hayat böyle bir yermiş ve hemen bitebilirmiş. Ölüm aslında çok uzak değilmiş ve planladığımız kadar zamanımız da olmayabilirmiş. Bir gün eksik kalan şeylere bu kadar üzüleceğim aklıma dahi gelmezdi ama üzülüyormuş işte insan. Ertelediğim her gün her saat her dakika aslında anlamsızmış. İmkan varsa yapılmalıymış çünkü 'geç kalınmışlık'ın pek bir geri dönüşü yokmuş. Çok umutsuzca devam ediyorum sözlerime evet, o yüzden şunu da ekleyeyim satırlarıma ölümden başka her şeyin çaresi bulunuyormuş. Ve insan alışabiliyormuş. Cidden! Denendi ve kesinlikle onaylandı. Bunu gönül rahatlığıyla buraya yazabilirim çünkü teselli edercesine yazmıyorum, bu hayatta çoğu şeyini kaybetmiş biri olarak yazıyorum. Öyle şeyler deneyimledim ki maalesef asla deneyimlemek istemediğim, öyle şeyler gördü ki bu gözler buna sığınarak yazıyorum buraya.
Şimdi toparlanma zamanı. Aslında geçtiğim zamanlardan en sancılı olanı ama dediğim gibi ölümden başka her şeye çare bulmalıyım. Hayat akıyor; bana, sana, bize, olumsuzluklara ve tüm kötülüğe rağmen. Yer açmam lazım. Tekrar oldurmam lazım. Bu yazıyı yayınlamam ve dile dökmem lazım. Her şey lazım yani. Her şey tekrar olabilecekmiş gibi...
